“ ვფიცავ აპოლონ მკურნალსა, ასკლეპიოსსა და პანაცეას და ყველა ღმერთსა და ქალღმერთა, მოწმეებად ვრაცხ რა მათ, რომ კეთილსინდისიერად, ჩემის ძალ-ღონისა და ჩემის მიხვედრილობის შესაბამისად აღვასრულო ქვემორე აღქმა და წერილობითი ვალდებულება: ვინც შემასწავლა მკურნალობის ხელოვნება, ჩემი მშობლების თანასწორად მივიჩნიო იგი, გავუნაწილო მას ჩემი მონაგარი და საჭიროებისას შევეწიო გასაჭირში; მისი შთამომავალნი ჩემს ძმებად მივიღო, და ეს ხელოვნება, თუკი ისინი მის დაუფლებას მოისურვებენ, შევასწავლო უსასყიდლოდ და ყოველგვარი პირობის გარეშე: რჩევა-დარიგებანი, ზეპირი გაკვეთილები და ყოველივე დანარჩენი მოძღვრებისა, ვამცნო ჩემს ძეთ ჩემი მასწავლებლისა, და მოწაფეებსაც, რომელნიც შემკუნლი არიან ვალდებულებითა და ფიცითა საექიმო კანონისდა კვალობაზე, და არავის ვამცნო სხვას. ჩემი ძალ-ღონისა და მიხვედრილობის შესაბამისად მხოლოდ და მხოლოდ სასარგებლო განწესება დავუდგინო ავადმყოფს, და ავერიდო ყოველგვარი ვნების მიყენებას და უსამართლობას. არ მივცე არცერთ მთხოვნელს მომაკვდინებელი საშუალება და არცა გზა ვასწავლო ასეთი ზრახვის შესრულებისა; ასევე არ მივცე არცერთ ქალს მუცლის მოსაშლელი პესარიუმი. სპეტაკად და უმწიკვლოდ მოვიხმარო ჩემი ცხოვრება და ხელოვნება. რომელ სახლშიც შეციდე, მხოლოდ ავადმყოფის სასიკეთოდ შევაღო ამ სახლის კარი, და არ იყოს გულსა ჩემსა წინაგანზომვა, უმართებულობა და ავი სურვილი, მითუმეტეს ზრახვანი სამიჯნურონი ქალთა მიმართ და მუშაობის წვდომა კაცთა მიმართ, არცა აზატთა და არცა მონათა მიმართ.
დღეს მკურნალობის ჟამს –ან თუ სხვა დროს ყური მოვკრა ან ვიხილო რაიმე კაცთა ცხოვრებიდან, როცა არ უნდა იქნეს გამჟღავნებული, საიდუმლოდ მივიჩნიო და არავის გავუმხილო იგი.
და მე, განუხრელად შემსრულებელი ფიცისა, ბედნიერება მხვდეს ცხოვრებაში და ჩემს ხელოვნებაშიც და მადიდონ კაცთა უკუნითი უკუნისამდე: ხოლო, უკეთუ დავარღვიო ფიცი ანდა ცრუ აღქმა დავდო, პირუკუ მომეგოს მე”.
