ორგანიზმში ინფექციის შეჭრა ძირითადად გარემოდან ხდება, რასაც ხელს უწყობს მიკრობებით კანის დაბინძურება და მიკროტრამვა. ამრიგად, უარყოფილია წინათ გავრცელებული აზრი იმის შესახებ, რომ წითელი ქარის გამომწვევი ბაქტერიები ჰაერის საშუალებით ვრცელდება და რომ ის ადვილად გადამდები დაავადებაა. წითელქარიან ავადმყოფებს დღესდღეობით ქირურგიულ განყოფილებაში მკურნალობენ, მხოლოდ, რასაკვირველია, საჭიროა ყველა წესის დაცვა კონტაქტური გზით ინფექციის გავრცელების ასაცილებლად.

არჩევენ წითელი ქარის რამდენიმე ფორმას: 1) როდესაც ანთება უმთავრესად კანის დვრილოვან შრეშია განვითარეული; 2) როდესაც კანზე წარმოიქმნება ანთებითი სითხით სავსე ბუშტუკები, რომლებიც შემდგომში შეიძლება დაჩირქდეს; 3) როდესაც ანთებითი პროცესი ღრმად, კანქვეშა შემაერთებელ ქსოვილში ვრცელდება.

წითელი ქარი უფრო ხშირია სახეზე, თავსა და ქვედა კიდურებზე. დაავადებას ახასიათებს ადგილობრივი და ზოგადი მოვლენები. დასაწყისში აღინიშნება საერთო სისუსტე და თვის ტკივილი, რასაც მოჰყვება შემცივნება და ტემპერატურის მომატება 39-40 o-მდე. ავადმყოფს ეწყება უმადობა, უძილობა, გულისრევა და ღებინება.

ადგილობრივად დაავადებულ არეში გამოხატულია კანის მკვეთრედ შემოსაზღვრული სიწითლე და უსწორმასწოროკიდეებიანი შეშუპება, რომელიც გეოგრაფიულ რუკას მოგვაგონებს. იმ არეში კანი შეხებით მტკივნეულია.

წითელი ქარის შემთხვევაში ავადმყოფმა დროზე უნდა მიმართოს ქირურგს. უმჯობესია მკურნალობის ჩატარება ქირურგიულ განყოფილებაში.